Kolonbian kezkatuta omen daude. Ez dakite futbol selekzioko izarrak, Falcaok, Brasilgo Munduko Txapelketarako osatuko den. Dena dela, sufritu baino, herrialdeak gozatu beharko luke, izan ere, bere txirrindulariak bikain ari dira Italiako Giroan. Uranek erlojuz kontrako etapa irabazi zuen eta lider da. Horrekin nahikoa ez eta Uranen aurkari nagusienetakoa -nagusia ez bada- Quintana herrikidea da. Gainera, beste txirrindulari batzuek, Pantanok eta Duartek kasu, etapa irabazteko lehian zutoina jo dute azken egunetan eta Arredondo ere ez dago kieto. Mendiko sailkapena lehiatzen ari da eta ustekaberik ezean, borrokalari peto izanik, bere horretan jarraituko du azken etapetan.
Egile Artxiboak:Raul Perez
Evansek, hordagoa handira
Idatz nezakeen Julen Gabiriaren abenturaz, baina ez dut egingo, Berria egunkarian artikulu gozagarria plazaratu berri dutelako eta nik ezingo nukeelako hobetu. Analisi sakon bat ere banuen buruan, baina Hibaik Tropela.net blog honetan bertan Kittel eta bere taldeari buruz egindakoa azterketa xehe eta zabalari itzal egiteko, nahikoa lan (irakurri duzu?). Hortaz, Evansi gorazarre egiteko aprobetxatuko dut. Behin baino gehiagotan txalotu dut plaza honetan azken urteetan Cadel Evansen itzuli txikiak irabazteko nahia, itzuli handiak irabaztetik urrun ikusten nuelako, baina hara non eta Giroa irabazteko borrokan dugu gizona, 37 urterekin. Lehen astea joan zaigu, eta mendiko lehen etapak eta gero, BMC taldeko liderra da sailkapen nagusiaren buruan. Arrosaz jantzita hartuko du australiarrak asteleheneko atseden eguna.
Ocaña oroimenean
Ordiziko Barrena jauregia izan zen astelehenean Itzuliaren epizentroa, eta goiko solairuko hormak txirrindularitza argazki zaharrez horniturik zeuden. 1974ko Itzuliko argazkiez, hain zuzen ere, izan ere, orduko hartan ere Ordizitik abiatu zen gure lasterketarik garrantzitsuena. Berrogei urte ez dira alferrik pasatu. Argazki haietako batean Luis Ocaña ageri zen, sasoiko Espainiako txirrindulari onena zalantzarik gabe -Tourra eta Itzulia bera irabazi zituen aurreko urtean-. Genio handiko gizona zen Ocaña, gogorra eta oldarkorra, akaso bere haurtzaro latzak eraginda -ezin gozagarriagoa da Carlos Arribasek idatzi duen Ocaña liburua, guztiz gomendagarria ziklismo zale guztiei-. Continue reading “Ocaña oroimenean”
Poulidor izatetik Anquetil izatera
Carlos Betancur kolonbiarrak irabazi du Paris-Niza, Rui Costa munduko txapeldunaren aurretik. Joan den denboraldian lasterketa askotan ikusi genuen kakalardoa lehen postuetan, baina besoak altxatzerik ez zuen izan. Euskal Herriko Itzulian jo eta ke ibili zen Henao eta Quintana herrikideekin, besteak beste, eta Bizkaiko etapan helmugako marra gainean irabazi zion Henaok. Ardenetako klasikoetan hirugarren sailkatu zen Fleche-Wallonen eta laugarren Liejan. Italiako Giroan, beste horrenbeste. 23 urte izan arren, Nibali marrazoari, Evans eta konpainiari hortzak erakutsi zizkien; beldurrik ez, lotsarik ere ez. Etapa garaipenik ez zuen, ordea, eskuratzerik izan: hiru etapatan, bigarren. Poulidorri maiz gertatzen zitzaion bezala, onenen artean bai, baina ezin garaipena dastatu.
Buelta erdia eman zuen ziklista
Astelehenean, ehun urte beteko dira Rene Vietto jaio zenetik. Viettok ez zuen Frantziako Tourra behin ere irabazi, baina ziklismoak emandako lehen idoloetako bat izan zela esan daiteke.Viettok hainbat lasterketa irabazi zituen, tartean Tourreko zortzi etapa, baina jendeak maite zuen bere taldekideen mesedetan egindako lan handiagatik. Horren adibide, 1934ko Tourrean gertatutakoa: Perpignan eta Aix Les Thermesen arteko etapan, Antonin Magne Frantziako taldeburua zen, Viettoren nagusia alegia, eta arazo mekaniko bat tarteko, estu eta larri zebilen. Hori horrela, Viettok itxaron eta bere gurpila utzi zion. Denbora asko alferrik galdu zuen Viettok beste gurpila bat lortu arte; badago egun hartako irudi hunkigarririk sarean eta aldizkari zaharretan:Rene ageri da negar malkotan.