Kategoria Artxiboak:Errepasoa

2010ari errepasoa (VI): Harbideetako Errege Berria

Paris-Roubaix lasterketari iparraldeko infernua deitzen zaio. Boonenentzat hala izango da behintzat aurtengoan. Ez Cancellararentzat. 7 egun lehenago Flandriako Itzulian gertatutakoa ikusi eta gero, bi gizon hauen arteko lehia ikusteko prestatuta geunden denok berriro ere. Flandriarra, errebantxa gosez, suitzarra ongi zaintzeko asmoarekin irten zen, baina indarrez ez ezik, taktika aldetik ere antzu xamar ibili zen.

roubaix_arenberg1

Helmugarako 50Km falta zirenean, lasterketa guztiz hautsita zetorren, harbideetako sekzio bakoitzak tropela gero eta txirrindulari gutxiagoz uzten baitzuen.

20 bat laguneko tropeltxoa aurrean, faborito guztiak tartean. Hiru laguneko erasoaldia izan zen: Hinault, Leukemans eta Hoste, guztiak ere gizon indartsuak. Atzean erlaxapen momentua, zerbait jateko parada zenbaitentzat Boonen tarteko eta bat-batean 3 laguneko mugimendura Cancellara irten zen (bideoko 2:00 minutua). Beste faboritorik ez zela mugitzen ikusirik honek motorra piztu eta aurrera.

Suitzarrak ez zuen gehiago atzera begiratu. Aurreko hirurak harrapatu eta pasa egin zituen, Leukemansek bakarrik segi zion 500 metrotan edo (ikusi bideoko 7:00 minutua merezi du eta).

Atzean berriz, guztiak Booneni begira, azken bi urtetako garailea (iadanik 3 ditu) eta Flandriako itzuliko galtzaile nagusia. Flandriarrak tira egin behar izan zuen, bere nortasunari helduaz. Baina iadanik beranduegi zen. Cancellararekiko denbora tartea gero eta handiagoa zen, bai harbidean eta baita harbideetakoak ez ziren sekzioetan ere. Denok dakigu bakarkako lanean ez duela parekorik.

Lasterketaren hondarrean, Boonenen lanaz aprobetxatuz, arbetako azken sekzioan Hushovdek (bigarren azkenean) eta Flechak (hirugarren) aurrera egin zuten eta podiumean lagundu zioten suitzarrari.

roubaix

“Spartacus”-en bigarren Paris-Roubaix-a eta urteko bigarren monumentua.

Aurten Liège-Bastogne-Liègen bila omen doa (gogoratu Milano-San Remo ere baduela poltsikoan), eta Euskal Herriko itzulian prestaketa egingo duela esan du. Itzela izango daiteke…

2010ari errepasoa (V): Flandriako Erreinuan Suitzarra Garaile

Udaberriko egun bakarreko proba guztietan bi nabarmentzen dira denen gainetik: Apirileko lehen bi astetan izaten diren Flandriako Itzulia eta Paris-Roubaix, biak ere txirrindularitzako bost monumentuetakoak.

cancellara_finalHarbideetan barrena kilometro ugari egin behar izaten dituzte txirrindulariek eta gainontzeko probetan ikusi ohi ez ditugun imajinak ikusteko parada izaten da. Aurtengoan bi gizonen arteko lehia estua espero zen aurreko probetan (E3-Prijs Harelbeke, Omloop Het Nieuwblad) ikusitakoaren arabera, eta halaxe izan zen gainera azkenean: Boonen flandriarraz eta Cancellara suitzarraz ari naiz.

Hurrengo bi postetan saiatuko gara bi lasterketak laburbiltzen.

Lehenari begira, harbideez osatutako paretengatik da ezaguna Flandriako Itzulia. Txirrindulari indartsuen erreinua da hura, aldapa tente baina motzak non hanketako indarrak bakoitza bere lekuan jartzen duen. Flandriako erreinuak etxeko mutila ikusi nahi zuen gailentzen, Boonen, baina ez zen dena nahi bezala suertatu.

Molenbergeko maldan gora, bere taldekide Breschelen zulatu baten ostean, Cancellarak aurrera jo zuen indartsu eta tropela guztiz hautsi zen. Boonen bakarrik izan zen jarraitzeko gai. Atzetik koska bat beherago, Gilbert, Leukemans, Flecha eta gainontzekoak.

Omega-Pharma Lotto eta Vacansoleil taldeak saiatu ziren arren, aurreko bikoteko suitzarrak berak bakar bakarrik ez zuen abantaila bertan behera erortzen utzi, izan ere flandriarrak ez zion asko lagundu Devolder taldekidearen aitzakian.

Leberg eta Berendrieseko maldak batera pasa zituzten, bi gizonik indartsuenak zirela erakutsiz. 15Km faltan, flandriarrez jositako Kapelmuur ospetsuan gora, Cancellarak 5. martxa sartu eta atzean utzi zuen Boonen, %19ko portzentajeko maldak eserlekutik altxa ere egin gabe. Indar erakustaldi itzela.

Handik aurrera erlojupeko bikaina suitzarrarena. Bere herrialdeko bandera eskuan zuela iritsi zen helmugara, bere hirugarren monumentua zen.

Lehen asaltoa, beraz, Cancellararentzat.

2010ari errepasoa (IV): Freirek Classicissima hirugarren aldiz

MilanoSanremo2010_hirukoaTxirrindularitzako 5 monumentutako lehena da Milanotik hasi eta Sanremon bukatzen den udaberriko egun bateko proba garrantzitsu hau. Ia 300 km-tako ibilbidea, eta bukaeran batik bat, oso gorabeheratsua, Cipressa eta Poggio-ko mendatetxoak helmugatik oso gertu dituztelarik. Sprint-ean bukatzeko traza haundiak dituen lasterketa, baina bi mendatetxo horietan tropel aurrean ezinbestean egon beharrekoa.

Freirerentzat proba aproposa dirudi, ezta? Ba baietzkoa esan beharko, hirugarren aldiz Italiako egun bateko probarik garrantzitsuena (Lonbardiako Giroaren baimenarekin) poltsikoratu bait zuen Martxo aldera.

Aurtengo lasterketan buru belarri sartuaz, esan beharko hastapena ohi bezela ihesaldiez adornatuta izan zela, guztiak ere tropelaren kontrolpean. Poggio-ko mendatetxora iristean, gizonik garrantzitsuenak tropel buruan ikusi zitezkeen: Garzelli, Gilbert, Scarponi… baina baita lasterketa sprint-ean iristeko erreguka zebiltzan gizonak ere: Bennati, Hushovd… eta non zen ba Freire?? Hortxe tropeleko 10-15 postu horretan, erne-erne. Flandiar kazetariak ikusi zutenean irribarre egiten dute (4:10 min gutxi gora behera), zerbait bazekiten bederen…

Rogers-en erasoak tropela luze-luze jarri zuen, eta hortik aurrera guda basatia, bai aldapan gora baina baita aldapan behera ere: Pozzato, Nibali, Cancellara… Tropeleko txirrindulari indartsuenak bakarkako borroka bikainean. Atzera begiratzerk ez zegoen. 3 km faltan Nibaliren eraso bikainari Pozzatok oraindik indartsuago erantzun zion, garapen haundi eta indartsuak ederki mugitzeko gai dela aldarrikatuz.

Bazirudien eraso erabakigarria izan zitekeela, baina Bennatiren garaipen gosea asetu nahi zuen Liquigas taldeak bertan behera bota zuen italiar txapeldunaren ahalegina. Tropela erabat luzatuta, eta gizonik azkarrenak leku ona topatu nahian: Hushovd, Boonen, Petacchi… Baina Bennatiren gurpila nork izango eta Freirek. Azken kilometro t’erdia italiarraren gurpilean egin ostean eroso iritsi zen sprint-era eta hor inor baino azkarragoa izan zen. Ez flandiar ahaltsua (bigarren azkenean), ez italiar zaharra (hirugarren), ez ziren Freireri itzala egiteko ere gai izan.

Eskuak hirugarren aldiz gora beraz Rabobank taldeko txirrindulariak.

MilanSanremo2010_garaipenaEz dira asko marka hau gainditzen dutenak, kasuko Eddy Merckx (7 aldiz) edo eta Erik Zabel (4 aldiz). Nabarmen gelditzen da beraz Torrelavegako txirrindulariaren balentria. Eta are gehiago gaur egungo txirrindularitza kontrolatu honetan ia taldekiderik gabe ibiltzen dela kontutan izanda.

2010ari errepasoa (III): Garzelli “aitona” garaile Tirreno-Adriaticon

Garzelli eta Scarponi, lehena eta bigarrenaGuztiok dakigu G8a munduko herrialderik boteretsu eta industrializatuenek osatzen dutela. Gaur egun ezagutzen dugun G8a, ordea, 1997ra arte G7 deitzen zen, Errusia begirale bezala egoten baitzen. Tirreno-Adriaticok urtero esprinterren G7a biltzen du, eta tropeleko gainontzeko txirrindulariek Errusiak 1997ra arte zeukan papera hartzen dute, hau da, begiralea izatearena, alegia.

Dena den, 2010eko ekitaldian dagoeneko lehenengo etapan sorpresa handia egon zen. Esprinter handien aurretik Linus Gerdemann eta Pablo Lastras sartu ziren, garaipena alemaniarrak eramanda. Hauen atzetik, Breschel, Farrar, Rojas, Hushovd… esprinter guztiak, azken finean. Gutxik uste zuten Livornotik atera zirenean bi hauek (edo esprinterra ez den beste inor) lehen postuetan ibiliko zirenik… Begiraleen altxapena? Hala balitz, txikia, gero “esprinterren agintea” hasi baitzen. Bigarren etapan, Tom Boonen nagusitu zen. Bi etapa baino ez ziren igaro oraindik, baina italiarren harrotasuna eta estima ukituta zeuden dagoeneko. Horrela ba, hirugarren etapan mahaian kolpe bat eman zuten. Etapa Bennatik, Petacchi bigarren… eta lehen postuetan Sacha Modolo eta Francesco Ginanni. Ikusten den bezala, esprinterrak jaun eta jabe berriro.

Baina erresuma guztietan, errege guztiek buruhausteren bat izan ohi dute. Tirreno-Adriaticoko erresumako errege diren esprinterren buruhaustea antolatzaileek noizbehinka sartzen duten malkar labur baina piko hori izan ohi da. Eta malkar hori laugarren etapan iritsi zen, 245 km-ko etapa amaigabe batean, Chietin hain zuzen ere. Helmugan lehen postuetan agertu ziren izenak ordurarte lasterketan ote zeuden ere galdetuko zion bakarren batek bere buruari… Garaipena, Michele Scarponirentzat, eta postu noble horietan Bertagnolli, Garzelli, Uran, Gesink, Evans, Pozzovivo, Rogers, Nibali…

Chieti atzean utzita, Colmuranora bideratu ziren. Berriro ere, ibilbide gorabeheratsu bati esker, erregeak herren agertu ziren, eta “herri xeheak” altxapenari beste bultzakada bat eman zion. Etapa, Gasparottorentzat. Seigarren etapak 134 km baino ez zeuzkan, eta Maceratora bideratu zuen tropela. Han, Mikhail Ignatiev errusiarrak eraso kolpe bortitz bat jo zuen helmugara iristeko kilometro batzuen faltan, eta inor ez zen atrapatzeko gai izan. 55eko platera eta 11ko koroa ere motz gelditu zitzaizkion txirrindulari indartsu honi. Itzulia bukatzeko, San Benedettoko esprinta. Bertan Edvald Boasson Hagen nagusi, eta Petacchi berriro ere bigarren.

Eta itzuliko garailea? Ba testuan ia aipatu gabe dagoen beterano handi bat, Stefano Garzelli. Ez zuen etaparik irabazi, baina guztietan buru-buruan ibili zen, postu on asko lortuta. Eta, noski, gainsariak daudenean, eskuak altxatu gabe ere sari potoloa eraman daiteke, Stefano handiak erakutsi zigun moduan.

2010ari errepasoa (II): Contador jaun eta jabe Paris-Nicen

Contador, Paris-Nice irabazi zuen eguneanParis-Nice espainiarren jabego pribatua bilakatzen hasi da. 2007an Contadorrek eta 2009an Luis León Sánchezek irabazi ostean, aurtengo ekitaldian berriro Contador gailendu zen, podiumean beste bi espainiar zituelarik alde banatan: Alejandro Valverde eta Luis León Sánchez bera.

Urtero bezala denboraldiko etapetako lehen itzuli handia izango zen hartan, ibilbide klasiko xamarra diseinatu zuten antolatzaileek. Beharbada, Mont Faron faltan botako zuen bakarren batek, baina Col de Mende ere han zegoen, lasterketa hankaz gora jarri nahi zuenari deiadarka. Lehenengo etapa ohiko prologoa izan zen, eta han Lars Boom erraldoia izan zen azkarrena, Jens Voigt beteranoaren aurretik. Hurrengo bi etapak esprintean erabaki ziren. Lehenengoan, Greg Hendersonek altxatu zituen eskuak, SKYri beregan jarritako konfidantza itzuliz. Beste esprintean William Bonnet frantziarra nagusitu zen, Peter Saganen aurretik. Elastiko horiak oraindik Boomen bizkarrean jarraitzen zuen…

Hirugarren etapan gauzak serio jartzen hasi ziren. Aurillac-en bukatu zen hartan, igotzaileek eta txirrindulari esplosiboek esprinterrei erreleboa hartu zieten. Etapa 2º mailako mendatean bukatzen zen, eta Peter Sagan harrigarriak, itzulia hasi arte ezezaguna izanagatik, protagonismo handia hartu zuen, garaipena lortuta. Protagonismo handia, bai, baina ez guztia. Eguneko beste albistea, Jens Voigt beteranoak maillot horia jantzi zuela izan zen. 39 urte betetzeko bidean, eta oraindik ere maila harrigarrian! Laugarren etapan Alberto Contador agertu zen. Etapa Col de Menden amaituta, denak berari begira zeuden, eta ez zuen hutsik egin: etapa eta lidergoa. Bostgarren etapak Aix-en-Provencera bideratu zuen tropela. Ibilbide gorabeheratsu hartan, tropela majo bakandu zen, eta talde ez oso handi bateko esprinta Peter Saganek irabazi zuen. Bigarren etapa beretzat, eta denak ahozabalik, hain ondo zebillen 20 urteko gazte eslobakiarra nor ote zen galdezka. Izan ere, irabazitako 2 etapez gain, beste guztietan ere punta-puntan ibilia baitzen (2º, 5º…). Contador, lasai. Gutxik uste zuten dagoeneko itzuliak ihes egingo zionik Pintokoari.

Azken bi etapak tranpaz josiak zeuden. Seigarrenean, Col de Vence helmugatik oso gertu zegoen, eta Xavi Tondo kataluniarrak probestu zuen tropelean elkarrenganako zegoen errespetua. Bakarrik iritsi zen helmugara, garaipen handi bat lortuta.

Itzulia bukatzeko, etaparik gogorrena, Col de la Porte, La Turbie eta Col d’Eze igoten baitziren, hirurak lehen mailakoak. Frantziarrek gerra gogoa zeukaten, aste guztian Bonnetek lortutako altxorra baino ez baitzuten bereganatu, atzerritarren nagusitasunaren aurrean ezinean. Gauzak horrela, tropeleko bi gudarik aurrea hartu zuten eta beraien artean disputatu zuten etapa. Amaël Moinardek Cofidisi garaipen eder bat eman zion, Thomas Voecklerri bien arteko esprinta irabazita.

Laburbilduz, Contador garaile, Col de Menden lortutako segunduei ezker. Podiumean berarekin, Valverde (beti ala beti aurrean edozein lasterketatan) eta Paris-Nice hain gustuko duen Luis León Sánchez. Baina nire ustez, inolako duda gabe, itzuliko izen berezia Peter Sagan izan zen. Aurrerago erakutsi zuen Paris-Nicen emandako kalitate distirak ez zirela kasualitatea izan, Romandian etapa bat eta Kalifornian beste 2 irabazita. Eta hori dena 20 urterekin. Non dago mutiko honen sabaia?