Inor gutxik espero zuen Jonathan Castroviejo gaztea, 24 urte bete aurreko egunean, Romandiako Tourreko aitzin etapan nagusituko zenik. Garaipen ederra getxoztarrarentzat, eta baita euskal zaleentzat ere. Eta ederraz gain, esanguratsua. Izan ere, denboraldiaren lehenengo herena pasatu dugunean, gazteak oso indartsu datozela nabarmen ikus daiteke. 25 urtetik beherako txirrindulari sorta handia ari da besoak altxatzen. Batzuk dagoeneko urteak daramatzate goren-gorenean, Kreuziger, Gesink, Boasson Hagen eta Ciolek kasu. Beste batzuk, iaz erakutsi zuten beraien burua: Peter Sagan, Rui Costa, Gorka Izagirre, Van Garderen, Kiserlovski, Daniel Martin, Guarnieri… Denak ala denak gehienez 24 urteko txirrindulariak gaur egun.
Etiketa Artxiboak:Van Garderen
2010ari errepasoa (XII): Brajkovicek Contadorri eutsi zion Tourraren atarikoan
Dauphine Libereren
hasiera ezin garratzagoa izan zen euskal txirrindulari batentzat,
Haimar Zubeldiarentzat. Usurbileko
txirrindulariak eskumuturra hautsi zuen eta lasterketa utzi behar
izan zuen. Ez hori bakarrik; eroriko hark itxiko zion Haimarri
Tourreko atea, noiz eta sasoi betean zegoenean. Zorigaiztoa albo
batera utzita, Alberto Contadorrek
irabazi zuen aitzin etapa. Nahiz eta berak esan itzulia irabaztea
ez zuela buruan, faborito nagusi bihurtu zen proba hasi eta
berehala. Grega Bole esloveniar
gazteak eta Juan Jose Haedo
argentinarrak irabazi zituzten hurrengo bi etapak, hurrenez hurren,
eta Contadorrek lehen postuari eutsi zion. Gauzak horrela, etapa
erabakigarria iritsi zen, erlojupeko luzea. RadioShackeko
Janet Brajkovicek erakustaldia emanda
irabazi zuen etapa…Eta maillot horia jantzi zuen, gainera.
David Millar eskoziarra 26 segundora
sailkatu zen etapa hartan eta gainerakoak, oso urrun; tokitan,
Contador barne (minutu eta 46 segundora).
Vogondyren etapa garaipena eta gero,
mendia iritsi zen. Aurreneko maldetan Astanako Dani
Navarro, Contadorren taldekidea, nagusitu zen;
bakarrik helmugaratu zen, etapa puska egin eta gero. Eta itzulia
bukatu bezperan etapa erraldoia iritsi zen: helmuga Alpe D’Huezeko
gainean zuena. Alberto Contadorrek ahaleginak eta bi egin zituen
esloveniarra atzean uzteko; haize bolada bortitzek ez zuen ziklista
erasokorren lana batere erraztu, eta hori horrela, igotzaile
espainiarrak etapa bai, baina Brajkovicek aise eutsi zion lehen
postuari. Azken etapa Boason Hagenek
poltsikoratu zuen, eta 24 urteko Arkaitz
Duran gasteiztarra bigarren iritsi zen helmugara.
Pena. Gutxigatik egin zion ihes garaipenak. Brajkovicek zur eta lur
utzi gintuen 2006ko Espainiako Itzulian. Gazte-gaztea zela
Espainiako Vueltako lehen postuan izan zen zenbait egunez. Ordutik
ez du bere burua gehiegi erakutsi. Dauphine Libere orain arteko
garaipen garrantzitsuena izan da, ezbairik gabe. Datorren
denboraldian, nagusirik gabe, Armstrong gabe alegia, beharbada
erantzukizun handiagoa hartu beharko du Bruyneleen taldean, eta
ikusi ahal izango dugu noraino irits daitekeen. Gainerakoan,
etorkizunari begira oso kontuan hartzeko beste izen bat utzi zigun
lasterketak. Tejay Van Garderen 23
urteko estatubatuarra. Hirugarren sailkatu zen. Erne mutil honekin;
Espainiako Vueltan ere bikain aritu zen. Euskaltel Euskadirentzat
ere Dauphine oso ona izan zen: taldekako sailkapenean nagusitu zen,
Egoitz Martinezek mendikoa irabazi
zuen eta Romain Sicard gazteak 11. postuan bukatu zuen.
Horren gertu, horren urrun
Ezequiel Mosquera eta Vincenzo Nibali orpoz orpo helmugaratu ziren La Bola del Mundon. Batak bestearen bihotz taupadak entzun zitzakeen ia. Tropeleko irakurle gehientsuenek entzunda ere izango ez duten lehia ekarri zidan niri gogora igoera ikusgarriaren bukaerak: Anquetilek eta Poulidorrek 1964ko Frantziako Tourrean, Puy de Dome mendate mitikon gora izandakoa.
Elkarrengandik gertu iritsi ziren, baina elkarrengandik oso urrun daude Mosquera eta Nibali. Galiziarrak badaki urte gutxi geratzen zaizkiola lanbide honetan, eta italiarrak denboraldiko izenik garrantzitsuenetakoa izan da, ezbairik gabe: hirugarren sailkatu zen Giroan, Monte Grappako etapa irabazita eta Vueltan garaile. Aurten hiru asteko bi itzulitan podiumera igo den bakarra. 25 urte baino ez ditu Nibalik.
Peter Velits ere deskubritu digu Vueltak, nolabait. Esloveniarrak ere 25 urte ditu, eta Nibali bezala, hiru asteko lasterketetan kontuan hartzeko txirrindularia izango dela. Andy Schlecken adin berekoak dira. Ezin ahaztu Van Garderen estatubatuarra -are gazteagoa da-, itzulia luze egin bazaio ere. Horiek guztiek estu hartu beharko lukete Alberto Contador datozen denboraldietako Tourrean, Igor Anton berarekin batera. Lehendabiziko mendi etapak ilusita, bazirudien Galdakaoko txirrindulariak oso gertu zuela Vuelta, indartsuena zelako, baina eroriko hark ezin urrunago jarri zion. Hala ere, Antonek ez du dudarik izan behar: onenen pare dago mendian. Baliteke egun batean Schleckek edo Contadorrek atzean uztea, baina beste egun batean bera izango da bikote hori gaindituko duena, ziur.
Beste zenbaitetan, aspergarria izan da Espainiako Vuelta. Aurten, ordea, antolatzaileek asmatu dute ibilbidearekin, eta argi geratu da La Bola del Mundoko edo Peña Cabargako etapak asteburuan jarri behar dituztela, txirrundulariek zaleen berotasuna suma dezaten. Gertu eduki ditzaten.
Argazkia: Roberto Bettini
Estatu Batuetako hurrengo harribitxia
Badirudi yankeen lurraldean Lance Armstrong baino ez dela existitzen. Levi Leipheimer, Christian Vandevelde, David Zabriskie eta beste hainbat txirrindularik gauza on asko egin dituzte, baina estatubatuarren unibertsoan Lance da Eguzkia, Ilargia, planetak eta asteroide guztiak. Dena eklipsatzen du Texasko txirrindulariak, baina, jakiek bezala, iraungipen data bat dauka. Idazten ari naizen bitartean konturatu naiz aipatu ditudan beste hirurek ere badituztela urte batzuk.
Ez dezagun ahaztu txirrindularitza Estatu Batuetan gorakada handia jasaten ari dela, bai txirrinduzale edo telebisten jarraipenari dagokionean, hala sponsorren inplikazioari dagokionean ere. Labur esanda, eta denboran atzera asko egin gabe utopia bat zirudienean, Estatu Batuak txirrindularitzaren makuluetako bat bilakatu dira. California edo Georgiako itzuliek maila polita hartu dute, eta Gila bezalako beste batzuk gero eta talde eta txirrindulari hobeagoak dakartzate kontinente zaharretik.
Gauzak honela, nor izango ote da Estatu Batuetan txirrindularitzaren jarraipena bermatzeko merituak egingo dituen txirrindularia? Hornerrek ere ez du luzaro iraungo tropelean. Tom Danielson, antzera. Zer esanik ez George Hincapieren inguruan… Estatubatuar gehienak “kirol zahartzaroan” sartuta daude, eta errelebu generazional bat beharrezkoa izango da laister. Eta errelebu horrek izena eta abizena dauzka. Izena, Taylor, eta abizena, Phinney. Ez da izango Tourreko garaile, baina eskuak asko altxatuko dituela begiak itxita jokatuko nuke.
Taylor Phinney: Dudarik gabe berea da etorkizuna. Oraindik 20 urte bete ez dituenean, pistatik datorren txirrindulari hau zeresan handia ematen ari da Europako errepideetan. Pistan daudenak eta ez daudenak irabazi ditu jada (tartean jarraipen proba absolutua 2009 eta 2010ean), eta errepidean pilatu ditu makina bat garaipen. Azkenengoak, Olympia’s Tour izeneko lasterketa holandar batean. Atera kontuak: 7 etapatik 4 irabazi zituen (2 erlojupekoak eta 2 sprint), beste bi aldiz bigarren postuan amaitu zuen (beste 2 sprint), eta Itzuliko etaparik gogorrena 7. postuan bukatu zuen. Eta itzuli hau Stef Clement, Thomas Dekker edo Joost Posthuma bezalako jendeak irabazi izan du gaztaroan. Hori gutxi balitz, “nagusiekin” ere estreinatu da, aurrez aipatu dugun Gilako Itzulian etapa bat irabazita. Baina hor ez da dena amaitzen. 23 urtez azpiko Paris-Roubaix ere irabazi du aurten. Beraz, Taylor Phinney sprinter-erlojupeko espezialista-klasikomano nahaste interesagarri bat dela esan daiteke.
Gertutik jarraitu beharko dugu bere eboluzioa. “Eta huts egingo balu?” – galdetuko du norbaitek. Hori horrela izanda, Tejay van Garderen eta Peter Stetina aipatuko nituzke. Stetinarengan ez daukat aparteko ilusio edo esperantzarik, baina van Garderen ere urruti iristeko moduan dagoelakoan nago.
2010eko taldeen analisia (XIV): Team HTC Columbia, edo asetu ezineko piztia
Talde batek denboraldi batean 86 garaipen lortu dituela esanda, ez dago asko gehiagorik kontatzeko. Team HTC Columbia tropeleko munstroa da, asetu ezinezko pizti bat. Mark Cavendish buru dutela, “Pitxitxi” rolean (23 garaipen), eta André Greipel gertutik jarraituz (18 garaipen), taldeak ez du kupidarik izan. 15 herrialdetako 28 txirrindulari ditu aurten talde estatubatuarrak, eta hauen etxean ere izan da aldaketarik. Baja garrantzitsuak izan dituzte, joan direnen artean izen potoloak besterik ez daude eta: George Hincapie, Marcus Burghardt, Edvald Boasson Hagen, Thomas Lovkvist, Kim Kirchen eta Greg Henderson. Denak ala denak txirrindularitzan zerbait esandakoak, eta baten batzuk oraindik asko esateko dutenak, Boasson Hagen norbegiarra, bereziki. Taldea konpletatzera etorri direnen artean Aleksejs Saramotins, Rasmus Guldhammer, Leigh Howard, Jan Bakelants, Jan Ghyselink, Tejay Van Garderen, Patrick Getsch, Martin Velits, Peter Velits, Lars Bak eta Mathew Goss aurki ditzakegu.
Izen propioetara pasatuta, denen gainetik, nola ez, Man Irlatik datorren 24 urteko morroskoa, Mark Cavendish. 2009 harrigarria egin du, 23 garaipen lortuta, tartean Tourreko 6 etapa, Giroko 2, Milan-San Remo, Tirreno Adriaticon etapa, eta beste hainbat eta hainbat garaipen. Inork ez daki non daukan topea mutil honek, izan ere, gero eta erraztasun handiagoarekin irabazten baitu.
Cavendishen itzalean aurkitzen da taldeko beste “killer”-a, André Greipel alemaniarra, baina nagusia ez dagoenean ederki probesten du bere aukera. Son gutxiago, portada gutxiago, baina 2009an 18 garaipen, eta aurten dagoeneko 6 garaipen (Tour Down Underreko 3 etapa eta sailkapen nagusia, Mallorcako Challengean proba bat eta Algarveko Itzulian etapa bat). Erakutsi zuen iazko Vueltan zertarako gai den, eskuak lau aldiz jasota.
Gainontzekoen artean, Michael Albasini suitzarrak ere emango du zeresana. Denboraldi amaieran garaipen politak lortzen dituen txirrindularia da, ihesaldietan oso-oso ondo mugitzen dakiena, eta egoera horietan bere abiadura puntaz oso ondo baliatzen da eskuak altxatzeko. Azken 2 urteetan oso gauza interesgarriak egin ostean, Tony Martin (24 urte) aurrerapausu bat emateko prest dago. Beharbada itzuli handi bateko sailkapen nagusiaren borrokan sartzea oraindik urrun gelditzen zaio, baina daraman progresioa kontutan hartzeko modukoa da. Erlojuaren kontra aparta, eta goranzkoan ere oso maila ona erakutsi izan du. Gertutik jarraitu behar direnetako beste bat. Erlojuaren kontrako probak aipatuta, Bert Grabsch datorkigu denoi burura. Munduko txapeldun ohia izandakoak beste behin bakarkako lana aprobetxatu nahiko du bere palmaresa loditzen jarraitzeko, baina lana egitea tokatzen zaionean, ez da izkutatuko.
Gazteei begiradatxo bat botata (Martin ezik, dagoeneko aipatu dugu eta), Velits anaien fitxaketa azpimarratu behar da, bereziki Peterrek eman duen mailagatik. Eslobakiarrak garaipen bakarra lortu zuen iaz, baina makina bat ohorezko postu ere bai. Tejay van Garderen estatubatuarren esperantza berria da. Oso gaztea oraindik (21 urte), progresio handia izan dezake, eta etapa itzulietan nabarmentzen hasi behar du, oso ondo moldatzen baita aldapa gora, eta erlojuz kontra ere ez da herrena. Azkenik, azken aurkikuntza, Leigh Howard australiarra (20 urte), alegia. Omango Itzulian Tom Boonen eta Daniele Bennati bezalako izenak sprintean menperatuta eman zuen bere burua ezagutaraztera, eta gertutik jarraitu beharreko beste txirrindulari bat izango da.
Gainontzekoen artean, Marco Pinotti, Maxime Monfort, Mark Renshaw, Kanstantin Sivtsov edo Michael Rogers bezalako gizonak aipatu behar. Ez dira hain irabazleak, baina beti erakustarazten dute beraien burua, lasterketan presentzia handiarekin.
Errekorrak apurtuz jarraituko al du Team HTC Columbiak?