Pello Ruiz Cabestany ez zen Marino Lejarreja bezain ona mendian gora, eta ezta Julian Gorospe bezain kontrarrelojista ona ere. Baina bera zen txikitan elkarrekin ibiltzen ginen hirukotean, hirugarrenak maiteen zuen ziklista. Egia esan, Pello Ruiz Cabestany ziklista “sinpatikoa” zen.
Gure aitona zenari ere asko gustatzen zitzaion ziklista zen; beti izaten zituen gure aitona zenak gustatzen zitzaizkion deportista nahiz jende ospetsuen bizitza nabarmenduko zuten kontakizun eta istorioak. Nahi al duzue jakin Cabestany-rena zein zen? Ba hauxe: donostiarra izanik (nahiz eta gurasoak eta familia katalanak zituen, baina hori orain ez zaigu inporta), esnea banatzen aritzen zela Donostia inguruko baserrietan, marmitak bizikletatik zintzilik zituela, eta modu horretan trebatu zela bizikleta gainean. Izan ere, badakizue zenbat eta zenbat aldapa igo behar diren Donostia inguruko baserrietara ailegatzeko!
Ez dut nire denboran aitona zenaren mito hura konprobatzeko ahaleginik egin. Nik uste, txikitan Continue reading “Pello Ruiz Cabestany”
2002an joan ginen Jon Gonzalo lankidea eta biok Tour-era, irratiak bidalita. Pirinioetako etapa batera joan, eta zaletuekin egon behar genuen, bertako giroa jasoz.
Nire txirrindulari gogokoena Fignon da. Fignon gustatzen zait betaurrekoak dituelako, nik bezala. Nik betaurreko handiak ditut, Fignonek baino askoz handiagoak, eta futbolean jolasten garenean ez dut atezaina izan nahi, ze behin baloiarekin eman zidaten aurpegian eta muturrez atzera erori nintzen eta betaurrekoen kristala begian sartu zitzaidan ia-ia eta ospitalera eraman behar izan ninduten puntuak ematera. Nire amak esaten du milagroz ez nintzela itsu geratu, bastoiarekin joaten diren horietako bat bezala, eta nik uste dut bastoiarekin joatea eleganteen kontua dela, eta ez zitzaidala axolako bastoiarekin joatea, baina itsua izan gabe, noski, ze, nik txirrindulariak ikusi nahi ditut Tourmalet igotzen.
Aurrera Marino,