Ezusteko handiak ematen dituen kirola da. Hori esan ohi dugu txirrindularitzari buruz, eta gaur, beste behin, bere izaera erakutsi du kirol horrek. Azken egunean, azken unean, argitu dira podiumera igo diren gizonen izenak. Erlojupeko luzea, eta, gainera, azken etapa: aproposa guztiok hankaz gora jartzeko. Besterik gabe, azkenean, Contadorrek (TCS) astelehenean erdietsi zuen postuari eutsi dio, azken egunetan ahul sentitu dela aitortu duen arren. Ez da, gainera, nolanahiko garaipena izan, askotxo baitira 49 segundo sailkapen nagusirako. Badakizue 49 segundotan, gutxi gorabehera, 200 ume jaiotzen direla munduan? Hori, beraz.
Egile Artxiboak:Eneritz Albizu
Oin hutsik, baina goxo-goxo
Ateak itxi zitzaizkien, eta oin hutsik gelditu ziren. Haiek, ordea, ez zuten atzera begiratu: beti aurrera. Atzerriko herrialde batera joan ziren lana egitera –bai, lana egitera-. Ez da erraza guztia sorterrian utzi eta munduaren beste aldera joatea. Baina ilusioa zuten gidari hiru euskaldunek; horregatik ez zuten atzera begiratu, beraien lana txukun egiteko gogoa eta gaitasuna zutelako.
Orain, Mikel Bizkarra, Juanjo Oroz eta Pablo Urtasun bidearen erdian daude; ez aurrera, ez atzera. Aste honetan jakinarazi du Txileko PinoRoad taldeak denboraldia eten behar duela, hemen jatorrizko adierazpena. Taldeko managerrak, Juan Pablo Pinok, dirua hartu eta ihes egin du. Txirrindulariak noraezean gelditu dira: hain sinplea da, hain erraza. Inork ez daki non dagoen, eta ez die telefono-deiei erantzuten. Taldeak aurrera jarraituko badu, ahalik eta azkarren, 330.000 euro bildu behar dituzte teknikoek eta txirrindulariek. Continue reading “Oin hutsik, baina goxo-goxo”
Maiorazkoaren anai-arrebak
Hala izan da orain gutxi arte, tradizioagatik. Anai-arreba guztiak ez dira berdinak familia batean. Euskal Herrian, mendeetan, anaia zaharrenari utzi izan zaizkio etxeko ondasunak; orain, ordea, beste irizpide batzuei jarraitzeko aukera dugu. Ikusi dugu gauzak aldatu daitezkeela, mugitu, egokitu. Txirrindularitzaren familian ere badira horrelako desorekak. Jakina da, errepideko txirrindularitza da maiorazkoa. Hark hartu ditu baliabideak, zaleen beroa eta erakunde zein enpresen diru apurra. Haren anai-arrebek, ordea, ez dute zorte bera izan: ziklo-krosak, mendiko bizikletak edo pistako txirrindularitzak beste bide batzuk jorratu behar izan dituzte.
Errepideko bizikleta alde batera utzita, hala ere, uste dut badirela desberdintasunak gainontzeko senideen artean. Euskal Herrian, behintzat, indarra eta babesa eman zaio ziklo-krosari; errepideko txirrindularitzaren besoetako ahaidea da. Euskaldunok mendiak, lokatza eta sufrimendua maite ditugu, eta bere lekua irabazi du modalitateak. Mendiko bizikleta ere bide horretatik doa, eta poztekoa da.