Hilabeteren buruan hiru txirrindulariren heriotzaren berri izan dugu. Beldurtzekoa. Lehena Vandenbroucke izan zen, Senegaleko hotel batean hilik aurkitu zutena, bigarrena orain astebete inguru edo, De Fauw pistako txirrindulari belgikarra izan zen, eta azkena urrutira joan gabe aste honetan bertan ezagutzera eman dena: Agustin Sagasti, Euskadi Fundazioan 1994eko Euskal Herriko Itzulian talde euskaldunari lehen garaipena eman zion txirrindulariarena. Agustin 2008ko Euskaltel Euskadi taldearen aurkezpenean garaipen harengatik omendua izan zen Jose Alberto Praderarekin batera.
Beharbada kasu guztiak ezberdinak dira, baina guztiak bi gauza dituzte komunean: hirurak txirrindulari profesionalak ziren (edo izandakoak) eta hirurak hilik aurkituak izan dira. Vandenbroucke kasuan ez dago argi bere buruaz beste egin zuen ala ez, baina beste bietan badirudi hala izan dela. Azken bi kasuetan istripu larri bat izan daiteke arrazoi nahiz eta oso ezberdinak izan: De Fauw-ren kasuan beste txirrindulari baten heriotza eragin zuen lehiatzen ari zirela eta Agustin Sagastiren kasuan txirrindularitza profesionala uztera eraman zuen lesio larri bat.
Arrazoiak bat ala beste izan, zer pentsatua ematen du hain denbora gutxian hiru txirrindulari profesional gazteren heriotzaren berri jakiteak. Bestela gogora ditzagun adinak: Vandenbroucke 34 urte zituen, De Fauw-k 28 eta Agustin Sagastik 39.
Gure doluminak senitarteko guztiei, bereziki Agustin Sagastirenei.
Hori da 
Bagenekien dopinari muga jartzea zail izango zela. Azken ikerketa polizialen arabera, egungo dopin kontrol guztiak saihesteko balio duen teknikaren berri bat ezagutu dugu: ozonoa zainetan sartzea. Zeinek esperoko zuen dopin teknikarik hoberena zerua zainetan sartze izango zela.