Hala izan da orain gutxi arte, tradizioagatik. Anai-arreba guztiak ez dira berdinak familia batean. Euskal Herrian, mendeetan, anaia zaharrenari utzi izan zaizkio etxeko ondasunak; orain, ordea, beste irizpide batzuei jarraitzeko aukera dugu. Ikusi dugu gauzak aldatu daitezkeela, mugitu, egokitu. Txirrindularitzaren familian ere badira horrelako desorekak. Jakina da, errepideko txirrindularitza da maiorazkoa. Hark hartu ditu baliabideak, zaleen beroa eta erakunde zein enpresen diru apurra. Haren anai-arrebek, ordea, ez dute zorte bera izan: ziklo-krosak, mendiko bizikletak edo pistako txirrindularitzak beste bide batzuk jorratu behar izan dituzte.
Errepideko bizikleta alde batera utzita, hala ere, uste dut badirela desberdintasunak gainontzeko senideen artean. Euskal Herrian, behintzat, indarra eta babesa eman zaio ziklo-krosari; errepideko txirrindularitzaren besoetako ahaidea da. Euskaldunok mendiak, lokatza eta sufrimendua maite ditugu, eta bere lekua irabazi du modalitateak. Mendiko bizikleta ere bide horretatik doa, eta poztekoa da.